Door Yonis le Grand en Marco Visscher​

De CO2-uitstoot bij kernenergie zou volgens De Groen ‘acht tot dertig maal’ groter zijn dan bij windenergie. Volgens het IPCC, het klimaatpanel van de Verenigde Naties, is die uitstoot echter gelijk. Gemeten naar de geproduceerde elektriciteit over de hele levensduur, van mijnbouw tot afvalverwerking, stoten kerncentrales en windmolens even weinig uit, het minste van alle energiebronnen.

Europa blijft afhankelijk van Moskou voor uraniumerts, schrijft De Groen. De Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) geeft echter aan dat Rusland maar 5 procent van al het uranium wereldwijd levert. Nu al weigeren energieconcerns als Vattenfall kernbrandstof uit Rusland; ze halen het net zo makkelijk uit andere landen. Er is maar weinig uranium nodig, het is ruim voorradig, verdeeld over alle continenten, en erg goedkoop. Uiteindelijk is het recyclebaar, waardoor het tienduizenden jaren meekan. De Groen denkt dat de herverrijking van uranium uit gerecyclede kernafval ‘alleen nog’ in Rusland gebeurt; maar in Almelo doet Urenco dit net zo goed. 

En zo rammelt het verhaal van Els de Groen aan alle kanten. De oud-europarlementariër van De Groenen meent dat de grootste schadepost bestaat uit mensenlevens. Bij mijnbouw, materiaaltransport, onderhoud en afvalverwerking kan van alles misgaan. Dat geldt voor alle energiebronnen. Studies die alle dodelijke ongevallen in de hele levenscyclus bij alle energiebronnen vergelijken, tonen aan dat kernenergie net zo veilig is als energie uit zon en wind. Sterker, doordat schone kerncentrales de bouw van vieze kolencentrales hebben verhinderd, heeft kernenergie sinds de jaren zeventig voorkomen dat zo’n 1,8 miljoen mensen stierven aan luchtvervuiling. 

Het lijkt er sterk op dat De Groen zich laat informeren door bepaalde organisaties die de vaak weinig sensationele werkelijkheid over kernenergie enorm opkloppen. Zij hebben tientallen jaren ervaring met het zaaien van angst en twijfel: een beproefde tactiek die ook wordt gehanteerd door mensen die antropogene klimaatverandering ontkennen of geloven dat vaccinaties slecht voor je zijn. Helaas passen zij het toe op een energiebron die volgens experts niet alleen noodzakelijk zal zijn vanwege klimaatverandering en een groeiende wereldbevolking, maar ook ruimte biedt voor ontwikkeling en natuurbehoud.

De organisaties die zich professioneel keerden tegen kernenergie waren er lange tijd succesvol mee. Hun doemverhalen sloegen aan bij een diepgewortelde argwaan over die magische wijze van energieproductie die historisch was gelinkt aan de productie van atoombommen. Ze vonden gehoor bij een publiek dat weinig waarde hechtte aan feiten, maar vertrouwde op de onderbuik. 

Zo verwijst De Groen, die in de jaren tachtig voor Aktie Strohalm een pamflet schreef over de vermeende gevaren van lage doses straling, in haar opiniestuk naar een recent rapport van Ian Fairlie die deze oude en allang ontkrachte beweringen zou ondersteunen. Fairlie heeft echter sinds 2010 niet meer in wetenschappelijke vakbladen gepubliceerd, en staat buiten het academisch debat. Wel is het bekend dat hij zich in 2006 door De Groenen in het Europarlement liet inhuren om een rapport van de Verenigde Naties over de gezondheidseffecten Tsjernobyl te ondermijnen. De Groen heeft alle schijn van ‘confirmation bias’, ofwel de neiging om informatie te zoeken of te manipuleren ter bevestiging van de eigen vooroordelen. 

De tijden zijn veranderd. Klimaat is nu de hoofdprioriteit, met kernenergie is veel ervaring opgebouwd en er is meer wetenschappelijke data beschikbaar. Er is een breed besef dat kerncentrales een geduchte concurrent zijn van kolencentrales en gascentrales. Er is een breed maatschappelijk draagvlak voor kernenergie; in de achterban van alle partijen zijn meer voor- dan tegenstanders voor investeringen in kernenergie. Op internet is veel gedegen informatie over kernenergie te vinden – maar dan moeten we wel luisteren naar de kennis van degelijke wetenschappers en betrouwbare instanties, niet naar de twijfelzaaiers van het klimaatdebat. 

Yonis le Grand, werktuigbouwkundig ingenieur en afgestudeerd in kernfusie, en Marco Visscher, auteur van Waarom we niet bang hoeven te zijn voor kernenergie, zijn verbonden aan actiegroep Kern voor Klimaat.