Ook onze deelname was een succes. Wekenlang hadden de organisaties achter de Klimaatmars ons ontmoedigd en afgeraden te komen. Maar wij laten ons niet tegenhouden. De manifestatie was een uitnodiging aan Nederlanders om aan het kabinet te laten zien dat het meer moet doen om de CO2-uitstoot in 2050 terug te dringen. Onze oproep om nú te investeren in een regelbare bron van CO2-vrije energie hoort thuis op zo’n manifestatie.

Dat bleek. Met onze vrolijk dansende ijsberen en levendige muziek, een bakfiets vol (radioactieve) bananen en emmers vol zonnebloemen waren we een zichtbaar onderdeel van de Klimaatmars. (De ijsberen haalden het NOS Journaal!) We hadden ontelbare goede gesprekken met andere deelnemers. Het viel op dat veruit de meesten het prima vonden dat we meeliepen, ook zij die nog niet helemaal zijn overtuigd van het nut van kernenergie.

Onze aanwezigheid viel ook de journalisten op. De verslaggever van NRC Handelsblad wijdde er zelfs de hele reportage aan, met onder meer een verwijzing naar ons protestbord met de tekst: “Zon+Wind+Kernenergie”. De Telegraaf benadrukte dat we met vijandigheid werden begroet, maar dat was zwaar aangezet. Behalve een smakeloze actie van twee antikernenergieactivisten die onze ijsbeerpakken lek prikten met een speld en tegen ons begonnen te schreeuwen, hadden we vooral veel genoeglijke ontmoetingen en gesprekken.

Onverwachte steun kwam er ook van een moedig lid van GroenLinks. Hij beseft dat we met de huidige plannen te veel afhankelijk blijven van fossiel aardgas en schreef op zijn kartonnen bord: “Liever kernafval dan verdrinken”.